Zaterdag 4 + 5 oktober (Phoenix – Cincinnati - Amsterdam)

Inmiddels zijn we al weer lang en breed thuis maar toch wil ik deze weblog afsluiten met een verslagje van de terugreis.
We konden zaterdagmorgen rustig opstarten want we hadden geen gestress met het terugbrengen van de auto omdat we die immers vrijdag al hadden teruggebracht.
Een zeer karig ontbijtje met de laatste restjes maar wel met een lekker kopje thee. Daarna de laatste spullen ingepakt (gelukkig hadden we een extra reistas meegenomen zodat ook al onze aankopen ruimschoots mee kunnen). Met 2 grote koffers, een reistas en 2 rugzakken melden we ons bij de balie. Voor de laatste keer checken we uit en de shuttlebus brengt ons naar het vliegveld.
Het inchecken gaat zonder moeite, onze koffers worden niet eens gewogen en een vriendelijke man regelt alles voor ons. We staan erbij en kijken er naar.
Omdat alles zo snel gaat, moeten we een uur wachten vóór onze binnenlandse vlucht naar Cincinnati. We praten wat over deze vakantie die nu toch echt bijna voorbij is . Als we door de veiligheidspoortjes gaan begint mijn rugzak te piepen. Een vergeten blikje sap wat dus echt niet mee mag.
Na deze check kopen we toch nog maar 2 flesjes water en wat tijdschriften.
Dan is het tijd om te boarden. Het vliegtuig vertrekt gelukkig op tijd maar de vlucht is saai en de ruimte is krap. We zijn dan ook blij als we in Cincinatti landen. Het plan is om hier wat te gaan eten maar de één na de andere eettent is dicht of gaat dicht. Het hele vliegveld is trouwens heel ongezellig.
Uiteindelijk eet Jan een slice pizza en ik een kipburger en frites. Niet lekker.
Tegen de tijd dat we in mogen stappen, is de vertrekhal bijna verlaten.
In dit vliegtuig hebben we gelukkig meer beenruimte en ook nog eens de mazzel dat er naast ons een stoel vrij is zodat we lekker ruim kunnen zitten.
De verzorging is uitstekend; een warme maaltijd, veel water, koffie, thee of fris, kortom prima geregeld. Het is inmiddels donker buiten en het lukt me zowaar om een poos weg te dommelen. Zo gaan de uren voorbij.
Tegen de tijd dat we Ierland zien liggen, krijgen we nog een licht ontbijtje en daarna is het wachten op Nederland, Schiphol dus.
Als we geland zijn, is het eerste wat we zien de regendruppels op de ramen van het vliegtuig. Welkom terug! Het regent!
We maken nog een ritje in de duurste taxi van de wereld, het vliegtuig dus, want zoals vaker landen we ver van het eigenlijke Schiphol.
Als we eindelijk stil staan, heeft iedereen heel veel haast. Wij blijven maar rustig zitten totdat het vliegtuig nagenoeg leeg is zodat we niet in de file naar de uitgang staan.
De bagage afhandeling duurt eindeloos en net als we vrezen dat onze koffers nog in Cincinatti staan, zien we ze alsnog op de bagageband.
Nu nog door de douane; dat is nog even spannend want we hebben behoorlijk wat extra dingen gekocht. Maar we worden nu eens een keer met rust gelaten.
In de aankomsthal speuren we naar zoonlief maar die is nog niet te zien.
Hoera voor het mobiel want op die manier loodsen we hem naar de juiste plek; de plek waar wij staan. Na onze begroeting, drinken we eerst een lekkere cappuccino om vervolgens een behoorlijke wandeling naar de auto te maken. Steffan heeft hem zo ver mogelijk weggezet in de parkeergarage.
Het regent, het waait, kortom echt Hollands weer en het komt ook niet meer goed die dag.
Om 1 uur ’s middags zijn we thuis. Het einde van een heerlijke, vijf weken durende vakantie. We moeten weer van alles; maar vandaag nog even niet.

Vrijdag 3 oktober (Phoenix)

We hebben de wekker op 8 uur gezet. Er is geen reden om te haasten. Het Best Western Hotel biedt ook een ontbijt maar nadat we gekeken hebben, besluiten we toch maar gewoon op onze kamer te ontbijten.
Het ontbijt op zich is best goed, als je Amerikaan bent maar voor ons is het allemaal veel te zoet. Donuts, Muffins, Waffels, nee daar doe je ons geen plezier mee. We nemen wel een beker jus d’orange mee maar daar laten we het bij. Ons home made ontbijtje is de laatste dagen steeds kariger geworden. Vandaag hebben we alleen nog knäckebröd, boter, jam en kaas.
En thee, echte Hollandse thee. Het zijn de laatste, overgebleven restjes van wat eens een uitgebreid ontbijt was.
Na een kopje koffie besluiten we om deze laatste dag te vullen met een museumbezoek. Het Heardmuseum, dat bekend staat om zijn uitgebreide indiaanse afdeling, daar gaan we onze dag mee vullen. Het museum dankt zijn verzameling aan het rijke echtpaar Heard. Zij schonken hun hele verzameling aan het museum en ze hebben ook de aanzet gegeven tot dit museum. Het gebouw waarin het museum is ondergebracht, was het vroegere woonhuis van het echtpaar. Het is een prachtig gebouw met mooi aangelegde terrassen waar je heerlijk kunt zitten.
Als we naar binnen gaan moeten we onze rugzak inleveren en tevens krijgen we 2 stickers die we op ons T-shirt kunnen plakken. Met deze stickers kunnen we de hele dag het museum in –en uitwandelen. Prima geregeld dus.
Het is alleen dood en doodzonde dat ik mijn fototoestel ben vergeten. De hele vakantie heb ik het overal mee naar toe gesleept en uitgerekend de laatste dag vergeet ik het toestel. Jammer want je mag overal foto’s nemen, als je maar niet flitst. Maar goed, het is zoals het is.
Het museum is erg, erg mooi. We leren en zien ontzettend veel over alle soorten indianen die in het zuidwesten geleefd hebben en er nog leven.
Nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten indianen zijn: Apaches, Navajo’s, Paiutes, Hopi’s, Pueblo’s en ga zo maar door. Ze hebben allemaal hun eigen rituelen en gewoonten.
Er is ook een afdeling waar je zelf allerlei dingen kunt uitproberen, zoals kralen weven, poppen maken, puzzels etc. Heel leuk voor kinderen maar ook voor volwassenen. Er zijn allerlei manden, sieraden, beschilderde potten en vazen en kleding te zien. Tussendoor lunchen we lekker op de binnenplaats en d.m.v. de sticker kunnen we zó weer naar binnen lopen.
Wat ons het meest aangegrepen heeft, is de afdeling die laat zien wat er in het begin van de 20e eeuw met de indiaanse kinderen is gebeurd.
Eén of andere hoge hotemetoot had het plan opgevat om de indiaanse kinderen om te vormen tot “echte” amerikanen.
De kinderen werden bij hun indiaanse ouders weggehaald en op een soort kostschool (boardingschool) geplaatst. Daar werd allereerst hun haar afgeknipt, ze kregen “echte”Amerikaanse kleding en ze kregen een nieuwe Amerikaanse naam. Hun indiaanse identiteit werd hen afgenomen. Vervolgens kregen ze een soort militaire heropvoeding.
Moet je je voorstellen, kinderen van 5 jaar werden compleet losgerukt uit hun eigen, vertrouwde omgeving, weg van alles wat ze lief hadden en geplaatst in een volledig onbekende omgeving. Sommigen zijn 5 tot 10 jaar niet thuis geweest. Tegen de tijd dat ze weer naar huis mochten, waren ze compleet van hun indiaanse omgeving vervreemd. Ze pasten daar niet meer maar ook niet in de “Amerikaanse”omgeving. Heel, heel triest.
In de wild west boeken lees je altijd dat de indianen de blanken aanvallen maar wat de blanken de indianen hebben aangedaan, dat lees je nooit.
Al met al zijn we zo’n 5 uur in het museum geweest en iedere minuut was zeer de moeite waard.
Toen we terug waren op onze hotelkamer, hebben we het besluit genomen om vanavond de auto al in te leveren. Dat bespaart ons morgen een hoop gedoe. We hebben eerst heerlijk gegeten, wéér bij Applebee’s, en daarna zijn we naar de rental car return center gereden. Daar hebben we de auto ingeleverd en zijn we met rental shuttle teruggereden naar het vliegveld.
Ze hebben dat hier prima geregeld. Het rental caar return center van alle huurauto’s ligt buiten het vliegveld en vanaf daar rijdt er een gratis bus die je terugbrengt naar de luchthaven.
Bij de luchthaven hebben we het hotel gebeld en een chauffeur haalde ons op met de hotelbus en leverde ons keurig af bij het hotel.
Zo nemen we stukje bij beetje afscheid van onze vakantie hier. Morgen nog een ritje naar het vliegveld en dan begint de lange reis terug naar Nederland. Helaas, de plicht roept weer maar wat ons betreft had de vakantie nog maanden mogen duren.

Donderdag 2 oktober (Blythe - Phoenix)

Vandaag onze laatste echte autorit. We rijden van Blythe naar Phoenix via de Interstate dus dat schiet lekker op.
De omgeving waar we doorheen rijden is saai, dor en eenzaam. We komen zo af en toe een paar (mooie) huizen tegen in de middle of nowhere en we vragen ons af hoe je op het idee komt om op zo’n afgelegen plek een huis te bouwen.
Als we in de buurt van Phoenix komen, zien we overal aparte wijkjes met dezelfde huizen, die omringd zijn door een hoge muur. Ook deze wijkjes liggen in een bijna verlaten omgeving. Wel zijn ze overal aan het bouwen en we hebben gelezen dat Phoenix één van de snelst groeiende steden van het zuidwesten van de USA is. Om 12 uur rijden we de echte stad Phoenix in en omdat we zo vroeg zijn, besluiten we om er een winkelmiddag van te maken. We hebben al uitgevogeld dat er aan de interstate een hele grote mall(winkelcentrum) is en daar gaan we naar toe. Achteraf valt het aantal winkels ons tegen maar we kunnen toch de dingen kopen die we in gedachten hadden.
Om 3 uur hebben we het letterlijk en figuurlijk gehad en gaan we op weg naar het hotel. Het is inmiddels razend druk op de weg en we nemen een verkeerde afslag. Gelukkig weet ik wel waar we zijn maar waar we naar toe moeten is me volledig onduidelijk. We zien het logo van een ander Best Western Hotel (wij moeten naar Inn of Tempe en dit hotel heet Tempe by the Mall) het lijkt wel op elkaar, maar het zijn toch 2 verschillende hotels.
Gelukkig geven ze ons een uitstekende routebeschrijving naar het juiste hotel en we komen daar zonder verdere problemen aan. Dit is ons laatste hotel voor deze vakantie.
We checken in en slepen vervolgens alle koffers, tassen en aankopen naar binnen want we moeten alles opnieuw inpakken maar dat is van latere zorg.
Eerst gaan we lekker eten. Voor het eerst tijdens deze vakantie hebben we een Applebee’s ontdekt. We weten van 2 jaar geleden nog, dat je daar lekker en gezond kunt eten. Deze hele vakantie hebben we ernaar gezocht en nu, op de voorlaatste dag, lukt het uiteindelijk toch. We eten inderdaad heerlijk. Via de supermarkt rijden we terug naar het hotel. Daar beginnen we alvast om in elk geval één koffer definitief in te pakken.
Morgen is echt de laatste dag. Jammer!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Woensdag 1 oktober (Victorville - Blythe)

Vanmorgen stond de wekker op 8 uur. Dankzij de lange rit van gisteren, kunnen we het nu lekker rustig aan doen.
Toch is het nog anderhalf uur rijden naar de Westelijke ingang van het park.
We gaan eerst bij het Visitor center kijken maar dat stelt eigenlijk niet zoveel voor. We vragen een kaart van het park en informeren naar trails die we eventueel kunnen lopen.
Als we verder het park inrijden zien we duizenden Joshua trees.
Een Joshua tree is eigenlijk een soort yucca. Mormonen noemden deze boom een Joshua tree omdat de takken volgens hen naar de hemel reikten.
De bomen worden nog steeds zo genoemd.
Wat ons verder opvalt zijn de gigantische rotspartijen. Het lijkt alsof iemand met een aantal grote en kleine rotsblokken aan het spelen is geweest en er zo maar her en der een aantal neer heeft gesmeten. Het is een heel apart gezicht. Dit soort rotspartijen hebben we nog niet eerder gezien.
We rijden de Park Boulevard verder af en komen bij Hidden Valley. Daar gaan we eerst lunchen, in de schaduw gelukkig en daarna lopen we de Hidden Valley Trail. Hidden Valley is een afgesloten, goed verborgen stuk vallei die vroeger door veedieven werd gebruikt om het door hen gestolen vee te laten grazen, zonder dat iemand het merkte.
Door overbegrazing en droogte is het graslandschap in de loop der tijd veranderd in een woestijnlandschap.
De trail voert ons door rotsen en een wonderlijk landschap met woestijnplanten, yucca’s (zoals wij ze als kamerplanten kennen) en droge, zanderige grond. Als je goed om je heen kijkt,verbaas je je over hoeveel leven er in dit landschap zit. We zien een paar hagedissen wegschieten en tussen de rotsen bloeien zelfs gele bloemetjes. We vinden dit landschap heel bijzonder en de trail is erg mooi. Alleen het is hartstikke heet, 38 graden Celsius en dus is het zweten geblazen en veel water drinken. Gelukkig is de trail niet langer dan ruim 1 mijl en dat is lang zat. Bij het Visitor center hadden ze ons al geadviseerd om i.v.m. de hitte géén lange trails te gaan lopen.
We zijn dan ook blij als we weer in de auto zitten want die heeft airco.
We rijden de Parkboulevard verder af naar het zuiden en het landschap wordt saai, saai, saai. We zien eerst nog een heleboel Joshua trees maar als je er duizend hebt gezien, dan weet je het wel.
Daarna verandert het landschap in een dorre, droge,troosteloze vlakte met van die typische woestijnstruikjes. Dat gaan maar door en door en door. We hebben het helemaal gehad en we willen nog maar één ding. Het park uit maar we moeten nog zo’n 30 mijl vóór we bij de uitgang zijn en je mag niet harder rijden dan 35 mijl per uur. Dus dat betekent zo’n klein uur rijden.
Als we eindelijk het park uit zijn, nemen we de Interstate (snelweg). Nu kunnen we tenminste opschieten en zo’n klein uurtje verder zijn we in Blythe waar we gaan overnachten.
Joshua Tree NP is wat ons betreft, niet echt een succes. Het noorden van het park is echt mooi maar als je verder naar het zuiden rijdt, is er geen bal meer aan. Ik had me ons laatste park van deze vakantie anders voorgesteld.
Morgen rijden we naar Phoenix, waar we onze reis zo’n kleine 5 weken geleden zijn begonnen. Daar wil ik nog even heftig shoppen in één van de vele malls (winkelcentrum) die gelukkig overdekt zijn. Ik zeg gelukkig want ook in Phoenix is het hot, hot, hot. Je kunt dan beter binnen zijn dan buiten.

Dinsdag 30 september (Monterey - Victorville)

Vandaag is een echte reisdag. We gaan mijlen maken vandaag. Het plan is om in één ruk van Monterey naar Barstow te rijden en daar te overnachten.
Al met al is het ruim 6 uur rijden dus staan we om half 8 op, ontbijten we rustig, pakken de boel in en na een kop koffie gaan we op weg.
Het landschap verandert gelukkig regelmatig. Zodra we Monterey goed en wel uit zijn, komen we weer in het land en tuinbouwgebied. Een heleboel arbeiders zijn nog steeds aan het wieden en aan het oogsten. Er zijn ook al stukken grond die opnieuw ingezaaid zijn. Dat is een mooi gezicht; er ligt een frisgroene of rode waas over het land. Het frisgroene is volgens mij sla en het rode lollo rosso sla.
Als we dit gehad hebben, krijgen we het wijngaardengebied. Gigantische percelen met duizenden wijnstokken die in keurige, rechte rijen staan.
Tussen de wijngaarden liggen vaak mooie huizen met grote opslagplaatsen en overal kun je wijn komen proeven. Als je bij elke wijngaard een glaasje neemt, ben je mooi hartstikke lam en dat nog gratis ook.
Na de wijngaarden komen de notenbomen en dan met name de amandelbomen.
Ook hier weer gigantische percelen met bomen die kaarsrecht in het gelid staan. Moet je je voorstellen hoe mooi het hier is als al deze bomen in bloei staan en hoe lekker het dan ruikt. Maar ja, in de herfst heb je daar niks aan.
Na de bomen krijgen we weer de goudgele heuvels met zo hier en daar een kudde koeien of paarden.
Het is inmiddels ook flink warmer geworden, van 19 graden in Monterey naar 30 graden hier.
Uiteindelijk rijden we weer gewoon door een dorre, bijna kale omgeving met hier en daar een Joshua Tree en een enkele cactus.
Door de goede wegen, die vaak kaarsrecht zijn, schieten we wel op en daarom besluiten we om niet in Barstow te overnachten maar in Victorville.
We zijn toch al de hele dag aan het rijden en op deze manier zitten we toch weer dichter bij Joshua Tree NP. Daar willen we morgen naar toe.
Dat zal dan ook het laatste park van onze vakantie zijn want zaterdag vliegen we al weer naar Nederland.
In Victorville zijn méér dan genoeg motels te vinden en met één van de coupons uit het gidsje, zijn we ook nog eens vrij voordelig uit.
Ondanks de reisdag is het verslag toch nog redelijk lang geworden.
Morgen meer over Joshua Tree NP.