Zaterdag 30 augustus.
Onze dag begon vandaag al heel vroeg. Om half 7 reden we weg uit Ermelo.
Ik sliep nog half en Steffan zat op de achterbank zijn ontbijtje weg te werken. Gelukkig was Jan wel helemaal wakker want hij reed ons naar Schiphol. We waren er al om 8 uur. Afscheid genomen van Steffan .
Bij de incheckbalie zagen we een hele lange rij mensen wachten maar dat bleek gelukkig voor een andere vlucht te zijn.
Het inchecken voor onze vlucht ging vrij snel; onze koffers waren niet te zwaar en onze stoelen hadden we ook al gereserveerd. Ik dacht nog even een leuk fotootje te maken van Jan tijdens het inchecken maar helaas ging dat niet door. Ik had meteen een veiligheidsman in mijn nek die vertelde dat er geen foto’s gemaakt mochten worden. Heb de camera dus maar weer opgeborgen.
Even later had ik dezelfde veiligheidsman alweer in mijn nek. Blijkbaar stond ik te lang op dezelfde plaats niks te doen, want hij kwam even vragen of hij mij kon helpen. Heb hem uitgelegd dat ik alleen maar even zat te wachten op mijn man die naar de wc moest. Niet te geloven, binnen 10 minuten al 2 keer een veiligheidsman op mijn nek.
Voor de rest ging alles prima. Lekker gewinkeld en nog wat gegeten en gedronken en toen door de veiligheidscontrole. Daar moet ik altijd om lachen. Ze stellen je de meest rare vragen maar ook daar kwamen we weer goed doorheen. Natuurlijk werd Jan weer gefouilleerd; we hadden ook niet anders verwacht maar uiteindelijk zaten we dan toch in het vliegtuig.
De vlucht verliep prima en om 14.00u Amerikaanse tijd landden we veilig op Atlanta. Daar volgde een uitgebreide controle, met vingerafdrukken en een foto. We kregen uiteindelijk het juiste stempel in ons paspoort en toen mochten we verder. Daarna koffers ophalen en meteen weer afgeven; tenminste……. Dat was de bedoeling. Maar geloof het of niet wij werden er weer uitgepikt voor een koffercontrole. We moesten mee naar een apart gedeelte en we kregen dezelfde vragen die we ook al eerder hadden gekregen. Onze kofferinhoud werd zorgvuldig bekeken maar uiteraard hadden we geen verboden dingen bij ons want wij weten dat we toch worden gecontroleerd dus we doen dat soort dingen niet.
Maar goed, hier kwamen we ook weer goed doorheen en daarna konden we meteen de koffers weer afgeven voor onze binnenlandse vlucht van Atlanta naar Phoenix. En daarna moesten we 4 uur wachten. We hebben eerst wat gegeten en rondgelopen maar 4 uur is wel er lang. Uiteindelijk zijn we maar ergens gaan zitten en hebben we onze tijd uitgezeten.
De binnenlandse vlucht duurde ook nog 3.30 uur; de beenruimte was zeer beperkt en de service nog beperkter. We waren het dus ook helemaal zat tegen de tijd dat we in Phoenix aankwamen.
Gelukkig kregen we niet weer een controle maar konden we gewoon onze koffers van de band halen en op zoek gaan naar een telefoon om onze shuttlebus naar het motel te regelen. Ook dat ging niet helemaal goed maar uiteindelijk, na 45 minuten wachten, kwam het busje dan toch.
Om 5 over 9 (4 uur s-nachts NL tijd) waren we eindelijk in ons motel.
Helemaal afgeknoedeld maar: WE ZIJN ER, IN DE USA.
We hebben nog even wat dingen uitgepakt en daarna zijn we maar snel naar bed gegaan. We wilden alleen nog maar slapen, slapen en nog eens slapen.
Onze dag begon vandaag al heel vroeg. Om half 7 reden we weg uit Ermelo.
Ik sliep nog half en Steffan zat op de achterbank zijn ontbijtje weg te werken. Gelukkig was Jan wel helemaal wakker want hij reed ons naar Schiphol. We waren er al om 8 uur. Afscheid genomen van Steffan .
Bij de incheckbalie zagen we een hele lange rij mensen wachten maar dat bleek gelukkig voor een andere vlucht te zijn.
Het inchecken voor onze vlucht ging vrij snel; onze koffers waren niet te zwaar en onze stoelen hadden we ook al gereserveerd. Ik dacht nog even een leuk fotootje te maken van Jan tijdens het inchecken maar helaas ging dat niet door. Ik had meteen een veiligheidsman in mijn nek die vertelde dat er geen foto’s gemaakt mochten worden. Heb de camera dus maar weer opgeborgen.
Even later had ik dezelfde veiligheidsman alweer in mijn nek. Blijkbaar stond ik te lang op dezelfde plaats niks te doen, want hij kwam even vragen of hij mij kon helpen. Heb hem uitgelegd dat ik alleen maar even zat te wachten op mijn man die naar de wc moest. Niet te geloven, binnen 10 minuten al 2 keer een veiligheidsman op mijn nek.
Voor de rest ging alles prima. Lekker gewinkeld en nog wat gegeten en gedronken en toen door de veiligheidscontrole. Daar moet ik altijd om lachen. Ze stellen je de meest rare vragen maar ook daar kwamen we weer goed doorheen. Natuurlijk werd Jan weer gefouilleerd; we hadden ook niet anders verwacht maar uiteindelijk zaten we dan toch in het vliegtuig.
De vlucht verliep prima en om 14.00u Amerikaanse tijd landden we veilig op Atlanta. Daar volgde een uitgebreide controle, met vingerafdrukken en een foto. We kregen uiteindelijk het juiste stempel in ons paspoort en toen mochten we verder. Daarna koffers ophalen en meteen weer afgeven; tenminste……. Dat was de bedoeling. Maar geloof het of niet wij werden er weer uitgepikt voor een koffercontrole. We moesten mee naar een apart gedeelte en we kregen dezelfde vragen die we ook al eerder hadden gekregen. Onze kofferinhoud werd zorgvuldig bekeken maar uiteraard hadden we geen verboden dingen bij ons want wij weten dat we toch worden gecontroleerd dus we doen dat soort dingen niet.
Maar goed, hier kwamen we ook weer goed doorheen en daarna konden we meteen de koffers weer afgeven voor onze binnenlandse vlucht van Atlanta naar Phoenix. En daarna moesten we 4 uur wachten. We hebben eerst wat gegeten en rondgelopen maar 4 uur is wel er lang. Uiteindelijk zijn we maar ergens gaan zitten en hebben we onze tijd uitgezeten.
De binnenlandse vlucht duurde ook nog 3.30 uur; de beenruimte was zeer beperkt en de service nog beperkter. We waren het dus ook helemaal zat tegen de tijd dat we in Phoenix aankwamen.
Gelukkig kregen we niet weer een controle maar konden we gewoon onze koffers van de band halen en op zoek gaan naar een telefoon om onze shuttlebus naar het motel te regelen. Ook dat ging niet helemaal goed maar uiteindelijk, na 45 minuten wachten, kwam het busje dan toch.
Om 5 over 9 (4 uur s-nachts NL tijd) waren we eindelijk in ons motel.
Helemaal afgeknoedeld maar: WE ZIJN ER, IN DE USA.
We hebben nog even wat dingen uitgepakt en daarna zijn we maar snel naar bed gegaan. We wilden alleen nog maar slapen, slapen en nog eens slapen.
1 opmerking:
Natuurlijk het zal niet waar zijn, Jan moest weer gefouilleerd worden. Zal wel door zijn buitensporig gedrag zijn. ;-)
Een reactie posten