Vandaag was het de dag waarop onze frustratie tolerantie op de proef werd gesteld. We hadden het plan om, vóór we naar Yosemite NP zouden gaan, eerst Bodie te gaan bekijken. Bodie is een zogenaamde ghosttown, een verlaten dorp dus.
Nou, Bodie bleef voor ons een ghosttown. We hebben het nooit gezien.
De weg er naar toe stond goed aangegeven maar vlak vóór de afslag waren ze met de weg bezig (ja, zelfs op zondag wordt hier gewerkt).
Afijn, we moesten zo’n 15 minuten wachten want er was maar één weghelft in gebruik. Toen we eindelijk door konden rijden waren we, denk ik, zo opgelucht dat we de afslag straal voorbij gereden zijn. Een eind verder kwamen we in één of ander gehucht en volgens onze wegenkaart waren we al te ver. Omgekeerd en je raadt het al; we moesten wéér wachten want we kwamen uiteraard wéér diezelfde wegwerkzaamheden tegen. Ditmaal moesten we ruim 20 minuten wachten en op dat moment besloten we dat Bodie voor ons een ghosttown zou blijven. Het was inmiddels half 12 en we hadden tot dat moment alleen maar nutteloze kilometers gemaakt.
We waren bang dat we niet genoeg tijd zouden hebben voor Tioga Road, een prachtige weg die ons naar Curry Village zou leiden waar we voor 3 nachten een cabin hebben gereserveerd.
Deze weg, die vanuit het oosten toegang geeft tot Yosemite NP is echt helemaal geweldig.
Eerst gingen we omhoog, tot 3315m, met fantastische uitzichten en bergen, alpenweiden en meren. Het was hier wel erg fris en het waaide behoorlijk. We hadden onze fleecejacks echt nodig om een beetje warm te blijven. Daarna reden we door bos, bos en nog eens bos. We hebben vandaag méér bomen gezien dan de laatste 10 dagen. Het was een verademing na alle kale rotsen, canyons en woestijnen.
We hadden een trail willen lopen maar de parkeerplaats was overvol en je kon nergens anders parkeren, dus géén trail. Weer werd onze frustratie tolerantie getest. We zijn dus maar doorgereden. Na een hele mooie maar lange autorit (we verkijken ons toch vaak op de afstand) kwamen we uiteindelijk in Curry Village aan. Het inchecken ging razend snel en ook onze cabin konden we snel vinden. De cabin ligt in een bos met allemaal giga naaldbomen. We hebben een veranda met een bankje en ook van binnen is het allemaal héél knus. Een heerlijke plek voor de komende 3 nachten.
Eerst hebben we de bagage naar de cabin gebracht. Dat was nog een hele klus want je mag hier helemaal niks in de auto achterlaten,zelfs geen fles water of een snoeppapiertje. Ze hebben hier veel last van beren en die schijnen zó slim te zijn dat ze zelfs een snoeppapiertje kunnen ruiken.
Als dat het geval is,zijn ze niet te beroerd om je auto open te breken en de boel te vernielen om te proberen iets eetbaars te vinden.
Bij het inchecken moet je dan ook een formulier ondertekenen dat je alles wat ook maar ruikt naar eten, uit je auto haalt en in de cabin, uit het zicht, opbergt.
Daarvoor staat er in elke cabin een zogenaamde bearproof opbergbak.
Nadat we dus alles beerbestendig hadden opgeborgen, zijn we de direkte omgeving gaan verkennen. Ook hier hebben ze, net als in Zion NP, een shuttlebus, die je overal gratis naar toe brengt. Gezien de overvolle parkeerplaatsen, die we onderweg tegenkwamen, hebben we de bus maar gepakt. Wij vinden dit een ideaal systeem en het voorkomt nodeloos zoeken naar een parkeerplek, zodat onze frustratie tolerantie niet wéér getest werd.
Eerst hebben we gegeten en daarna hebben we het Visitor Center bezocht om wat info te krijgen over trails. We willen morgen echt gaan wandelen.
Eerst een korte trail om te kijken hoe mijn enkel zich houdt en als dat goed gaat een wat langere trail.
Ik ben benieuwd! Het wordt morgen in elk geval lekker weer dus we gaan in elk geval fijn op pad. Een dag niet rijden is heerlijk.
Nou, Bodie bleef voor ons een ghosttown. We hebben het nooit gezien.
De weg er naar toe stond goed aangegeven maar vlak vóór de afslag waren ze met de weg bezig (ja, zelfs op zondag wordt hier gewerkt).
Afijn, we moesten zo’n 15 minuten wachten want er was maar één weghelft in gebruik. Toen we eindelijk door konden rijden waren we, denk ik, zo opgelucht dat we de afslag straal voorbij gereden zijn. Een eind verder kwamen we in één of ander gehucht en volgens onze wegenkaart waren we al te ver. Omgekeerd en je raadt het al; we moesten wéér wachten want we kwamen uiteraard wéér diezelfde wegwerkzaamheden tegen. Ditmaal moesten we ruim 20 minuten wachten en op dat moment besloten we dat Bodie voor ons een ghosttown zou blijven. Het was inmiddels half 12 en we hadden tot dat moment alleen maar nutteloze kilometers gemaakt.
We waren bang dat we niet genoeg tijd zouden hebben voor Tioga Road, een prachtige weg die ons naar Curry Village zou leiden waar we voor 3 nachten een cabin hebben gereserveerd.
Deze weg, die vanuit het oosten toegang geeft tot Yosemite NP is echt helemaal geweldig.
Eerst gingen we omhoog, tot 3315m, met fantastische uitzichten en bergen, alpenweiden en meren. Het was hier wel erg fris en het waaide behoorlijk. We hadden onze fleecejacks echt nodig om een beetje warm te blijven. Daarna reden we door bos, bos en nog eens bos. We hebben vandaag méér bomen gezien dan de laatste 10 dagen. Het was een verademing na alle kale rotsen, canyons en woestijnen.
We hadden een trail willen lopen maar de parkeerplaats was overvol en je kon nergens anders parkeren, dus géén trail. Weer werd onze frustratie tolerantie getest. We zijn dus maar doorgereden. Na een hele mooie maar lange autorit (we verkijken ons toch vaak op de afstand) kwamen we uiteindelijk in Curry Village aan. Het inchecken ging razend snel en ook onze cabin konden we snel vinden. De cabin ligt in een bos met allemaal giga naaldbomen. We hebben een veranda met een bankje en ook van binnen is het allemaal héél knus. Een heerlijke plek voor de komende 3 nachten.
Eerst hebben we de bagage naar de cabin gebracht. Dat was nog een hele klus want je mag hier helemaal niks in de auto achterlaten,zelfs geen fles water of een snoeppapiertje. Ze hebben hier veel last van beren en die schijnen zó slim te zijn dat ze zelfs een snoeppapiertje kunnen ruiken.
Als dat het geval is,zijn ze niet te beroerd om je auto open te breken en de boel te vernielen om te proberen iets eetbaars te vinden.
Bij het inchecken moet je dan ook een formulier ondertekenen dat je alles wat ook maar ruikt naar eten, uit je auto haalt en in de cabin, uit het zicht, opbergt.
Daarvoor staat er in elke cabin een zogenaamde bearproof opbergbak.
Nadat we dus alles beerbestendig hadden opgeborgen, zijn we de direkte omgeving gaan verkennen. Ook hier hebben ze, net als in Zion NP, een shuttlebus, die je overal gratis naar toe brengt. Gezien de overvolle parkeerplaatsen, die we onderweg tegenkwamen, hebben we de bus maar gepakt. Wij vinden dit een ideaal systeem en het voorkomt nodeloos zoeken naar een parkeerplek, zodat onze frustratie tolerantie niet wéér getest werd.
Eerst hebben we gegeten en daarna hebben we het Visitor Center bezocht om wat info te krijgen over trails. We willen morgen echt gaan wandelen.
Eerst een korte trail om te kijken hoe mijn enkel zich houdt en als dat goed gaat een wat langere trail.
Ik ben benieuwd! Het wordt morgen in elk geval lekker weer dus we gaan in elk geval fijn op pad. Een dag niet rijden is heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten