Vanmorgen hebben we heel rustig aan gedaan. We hoeven vandaag niet zo heel ver te rijden want de rit naar Las Vegas hakken we in 2 delen.
We willen overnachten in Hurricane waar we nog niks besproken hebben, maar dat zal wel geen probleem zijn.
Onderweg hebben we een bezoek gebracht aan het Pipe Spring National Monument. Het geeft een beeld van het leven van de Paiute Indianen en de vestiging van de Mormonen in dit gebied.
Het is een soort klein openluchtmuseum met oude wagens, oude cabins, een boomgaard, tuin enz.
Het belangrijkste gebouw heet Windsor Castle, genoemd naar de eerste bewoners Anson en Emmeline Windsor die hier rond 1860 woonden met hun 11 kinderen. Zij waren mormonen. Het belangrijkste aan Windsor Castle is de bron die zeg maar in de achtertuin ligt. Omdat dit één van de weinige bronnen was in dit zeer droge gebied, werd er steeds om gevochten.
Wij hebben een privé rondleiding door dit gebouw gekregen, simpelweg omdat we op dat moment de enigen waren.
Heerlijk natuurlijk want we konden alles vragen en ik kreeg alle tijd om foto’s te maken. We mochten bijna in alle kamers naar binnen en de gids vertelde heel veel.
Maar wat het meeste indruk op ons heeft gemaakt, was een gesprek dat we hebben gehad met een indiaanse vrouw van de Paiute stam. Zij werkte als Park Ranger bij dit National Monument.
Zij was bezig met het maken van mocassins, versierd met hele kleine kraaltjes.
We vroegen haar naar de trots van de indianen (wij hadden het idee dat indianen heel trotse mensen zijn). Zij vertelde echter, dat er van de trots bijna niks over was. De meeste leden van de Paiute stam die hier in dit reservaat wonen, doen helemaal niks. Ze overleven, niks meer en niks minder.
Ze zitten in een uitzichtloze situatie en zien geen toekomst meer.
Heel veel jonge Paiutes raken verslaafd aan alcohol en drugs . Op deze manier is het leven nog enigszins dragelijk.
De oude Paiute leven nog volgens de oude tradities maar op deze manier kunnen de jongeren niet overleven in de wereld buiten het reservaat.
Er gaan steeds meer oude gebruiken verloren; de ouderen sterven en er wordt niks opgeschreven. Alles wordt mondeling doorgegeven maar de jongeren willen niks van de oude gebruiken weten dus langzamerhand verdwijnen de tradities.
Zij vertelde ook dat de meeste Amerikanen de indianen nog steeds behandelen als tweederangsburgers. De jongere Paiutes moeten veel meer moeite doen om iets te bereiken dan gewone Amerikaanse jongeren.
Alleen de heel sterke Paiutes hebben een kans in de wereld buiten het reservaat.
Daar komt nog bij dat indianen hun gevoelens nauwelijks tonen. Ze worden niet geknuffeld, krijgen zelden complimenten en contacten buiten het reservaat worden ontmoedigd. Ze zitten, zeg maar, klem tussen 2 werelden.
Die van het reservaat en die van de buitenwereld.
Van dit verhaal werden we helemaal stil en het heeft ons diep geraakt.
De Amerikanen zouden trots op de indianen moeten zijn want zij vormen toch het verleden van de USA met hun unieke gebruiken en tradities.
Voor ons was het bezoek aan Pipe Spring National Monument een hele intense ervaring waar we veel van hebben geleerd.
Hierna zijn we doorgereden naar Hurricane, hebben gegeten, getankt en boodschappen gedaan. Óók hebben we een hotel gevonden voor deze overnachting. Morgen is Las Vegas aan de “beurt”.
We willen overnachten in Hurricane waar we nog niks besproken hebben, maar dat zal wel geen probleem zijn.
Onderweg hebben we een bezoek gebracht aan het Pipe Spring National Monument. Het geeft een beeld van het leven van de Paiute Indianen en de vestiging van de Mormonen in dit gebied.
Het is een soort klein openluchtmuseum met oude wagens, oude cabins, een boomgaard, tuin enz.
Het belangrijkste gebouw heet Windsor Castle, genoemd naar de eerste bewoners Anson en Emmeline Windsor die hier rond 1860 woonden met hun 11 kinderen. Zij waren mormonen. Het belangrijkste aan Windsor Castle is de bron die zeg maar in de achtertuin ligt. Omdat dit één van de weinige bronnen was in dit zeer droge gebied, werd er steeds om gevochten.
Wij hebben een privé rondleiding door dit gebouw gekregen, simpelweg omdat we op dat moment de enigen waren.
Heerlijk natuurlijk want we konden alles vragen en ik kreeg alle tijd om foto’s te maken. We mochten bijna in alle kamers naar binnen en de gids vertelde heel veel.
Maar wat het meeste indruk op ons heeft gemaakt, was een gesprek dat we hebben gehad met een indiaanse vrouw van de Paiute stam. Zij werkte als Park Ranger bij dit National Monument.
Zij was bezig met het maken van mocassins, versierd met hele kleine kraaltjes.
We vroegen haar naar de trots van de indianen (wij hadden het idee dat indianen heel trotse mensen zijn). Zij vertelde echter, dat er van de trots bijna niks over was. De meeste leden van de Paiute stam die hier in dit reservaat wonen, doen helemaal niks. Ze overleven, niks meer en niks minder.
Ze zitten in een uitzichtloze situatie en zien geen toekomst meer.
Heel veel jonge Paiutes raken verslaafd aan alcohol en drugs . Op deze manier is het leven nog enigszins dragelijk.
De oude Paiute leven nog volgens de oude tradities maar op deze manier kunnen de jongeren niet overleven in de wereld buiten het reservaat.
Er gaan steeds meer oude gebruiken verloren; de ouderen sterven en er wordt niks opgeschreven. Alles wordt mondeling doorgegeven maar de jongeren willen niks van de oude gebruiken weten dus langzamerhand verdwijnen de tradities.
Zij vertelde ook dat de meeste Amerikanen de indianen nog steeds behandelen als tweederangsburgers. De jongere Paiutes moeten veel meer moeite doen om iets te bereiken dan gewone Amerikaanse jongeren.
Alleen de heel sterke Paiutes hebben een kans in de wereld buiten het reservaat.
Daar komt nog bij dat indianen hun gevoelens nauwelijks tonen. Ze worden niet geknuffeld, krijgen zelden complimenten en contacten buiten het reservaat worden ontmoedigd. Ze zitten, zeg maar, klem tussen 2 werelden.
Die van het reservaat en die van de buitenwereld.
Van dit verhaal werden we helemaal stil en het heeft ons diep geraakt.
De Amerikanen zouden trots op de indianen moeten zijn want zij vormen toch het verleden van de USA met hun unieke gebruiken en tradities.
Voor ons was het bezoek aan Pipe Spring National Monument een hele intense ervaring waar we veel van hebben geleerd.
Hierna zijn we doorgereden naar Hurricane, hebben gegeten, getankt en boodschappen gedaan. Óók hebben we een hotel gevonden voor deze overnachting. Morgen is Las Vegas aan de “beurt”.
1 opmerking:
hoi,heb net jullie blog ontdekt en in één stuk gelezen.
Jullie hebben al heel veel gezien en gedaan en vooral die Schaeffertrail moest ik wel om lachen, wat een geluk trouwens dat jullie niet vast zijn komen zitten want met een gewone auto is dat toch niet ondenkbaar.
Vervelend van je enkel maar ik begrijp dat het al weer wat beter gaat, ja goede verzorging is niet onbelangrijk. ;-)
gr. Paula(58)AAforum
Een reactie posten